وقتی که ... رشک پری میشوم

وقتی مسافری را عازم نجف میبینم

کوهی از حسادت میشوم

و انگار حسادت زیبا ترین حسن من میشود شبیه احسان شبیه تقوا

پایم به بقیع که نرسید !!!

دلم به صحن  مادر خوش بود

که آن هم  بالقوه شد...

اما من به غیر از رشک

صبوری را هم خوب میشناسم

و میرسد روزی که،  قبرش را در آغوش کشم