مادر بزرگ

لرزش دستانش شبیه تردید بود

وقتی که تک بعد نگاهم بر دستانش پرسه می زد

انگار که عادتم شده بود

قضاوت های آبکی!!!

چروکیدگی دستانش و  محبت مآنوسش

تلنگر عبرتم نشد!

امروز که دستانم میلرزد

حسرت بوسه به دستان مهربانش

خوش خوراک تنهاییم شده

 

 

قلبم را

و چه دلتنگ نوشتم از تو !

مثل ماهی نگران از آب و

غرق در حسرت بی دریایی

این هراس و ترس از دوری تو

مثل یک پتک به قلبم حک شد

لرزش این ضربه مرگ قلبم را در

عمر این تنهایی جا داده

من چرا بی تابم؟

و نمی مانم آرام چو آب؟

در تلاطم هستم

که چرا این طوفان

هستی ام را برده !