سنگ صبوری شکننده

 ترحم به تو

منشآ دلسوزی ام بود

میدانم که نیازش نداری ولی

خود به آتش کشیدی دلی را

که خواست

سخت باشد برای سنگ صبوری ات

 

افکار

وقت که تنگ میشود
رشته افکارم
آش شله قلمکار میشود

خود خواه

گاهی وقتا انقدر دنیام و کوچیک میکنم
که فقط منیت واسم میمونه

افسوس

زمان
زندان بانی است
که شلاقش کام ایام را تلخ میکند
و
صدایش همان گذر عمریست
که تکرار میکند
فرصتی نیست!

عقده ای

دست به دست زمانه داده ای
تا هر چه کاشتم
به سود خود برداشت کنی و
من بمانم و دست هایم
و عقده هایی
که روزگاری تو گره زده ای

بصیرت

اگر خود را نشناسی

تو را  به خودت آنگونه که دوست دارند میشناسند

شبیه مترسک سر جالیزشان شاید هم

شبیه هیچ

مثل خیلیها ...

ترس

بچگی ها از نگاه تند
میترسیدیم
حالا که نگاهمان تند شده
از بچه های این نسل میترسیم

انتظار

زمان کش می آید
وقتی که
سر دیگرش را تو میکشی ...

قضاوت عجولانه

انگارک های ذهنت
آتشی را هم میزند
که قربانیش
تویی نه او

تلخ

آنقدر سیاه دیدی

که چشمانت رنگ نمی شناسد

قهوه با این همه تلخی سیاه نیست

دل به رنگ ها بده

بلکه طعم روزهایت عوض شود