کنایه

زبانت را هم که بچینند
نگاه کنایه ات زل میزند

محبس

لبریز  حباب تلخ دنیا ،  شده است

از وسوسه ی سراب رسوا شده است

ابری که به بارش خودش می نازید

زندانی محبس بلایا شده است

دل آشوب

غروب جمعه ام٬ پایان نمیگیرد

دلاشوبم سرو سامان نمیگیرد

همه دنیا شبیه قبر تاریک و...

جفای زندگی ٬ پایان نمیگیرد

خدا

وقتی

غم پایش را به دیواره قلبم میکوبد

وقتی آئورت را طناب دارم میکند

و ارتش اشکم را به صف

بیش از پیش به خدا فکر میکنم

تا وقتی که

شادی الاکلنگ گونه هایم میشود

و قهقهه اش تمام ذهنم را پر میکند

شاید

 به دست خود

این آش دل آشوب را هم میزنم...

شاید...