خود خواه

گاهی وقتا انقدر دنیام و کوچیک میکنم
که فقط منیت واسم میمونه

افسوس

زمان
زندان بانی است
که شلاقش کام ایام را تلخ میکند
و
صدایش همان گذر عمریست
که تکرار میکند
فرصتی نیست!

عقده ای

دست به دست زمانه داده ای
تا هر چه کاشتم
به سود خود برداشت کنی و
من بمانم و دست هایم
و عقده هایی
که روزگاری تو گره زده ای

قله

شوق کودکانه نگاهی ژرف
بال و پرم داد
اوج گرفتم
و دعا کردم
اویی که مرا بلندی آموخت
همیشه
قله باشد...
باشد تا
در دامنه هم امید داشته باشم به دستان او

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

وقتی

گره های دخیلم را

کور

به ضریح می بستم

دنبال روزنه ای برای

زیارتی دوباره بودم

نذر کردم

باز نشود و

نشود..

جز به دست خودم

فقط

برای دوباره باریدن چشم هام

در صحن عشق بارگاهش

خوشبختی

به محبتت که خیره میشوم
امواج احساسم
تنه به خوشبختی عالم میزند
و دنیایم
مماس با زلال قلبت
آرام میگیرد
آرامشی مثل تماشای صبح ساحل
و شاید
آرام تر...

بصیرت

اگر خود را نشناسی

تو را  به خودت آنگونه که دوست دارند میشناسند

شبیه مترسک سر جالیزشان شاید هم

شبیه هیچ

مثل خیلیها ...