مادر بزرگ

لرزش دستانش شبیه تردید بود

وقتی که تک بعد نگاهم بر دستانش پرسه می زد

انگار که عادتم شده بود

قضاوت های آبکی!!!

چروکیدگی دستانش و  محبت مآنوسش

تلنگر عبرتم نشد!

امروز که دستانم میلرزد

حسرت بوسه به دستان مهربانش

خوش خوراک تنهاییم شده

 

 

...

اگر حکمتش را درک نمیکنم

قدرت درک نعمتهایش را که دارم

پس چرا حسرت نداشته ها باشد و

یآس از دست رفته ها!!!؟

 

قلبم را

و چه دلتنگ نوشتم از تو !

مثل ماهی نگران از آب و

غرق در حسرت بی دریایی

این هراس و ترس از دوری تو

مثل یک پتک به قلبم حک شد

لرزش این ضربه مرگ قلبم را در

عمر این تنهایی جا داده

من چرا بی تابم؟

و نمی مانم آرام چو آب؟

در تلاطم هستم

که چرا این طوفان

هستی ام را برده !